Περί αρχηγίας (όχι περί ηγεσίας)

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις υπήρξαν οι πρόσφατες ευρωπαϊκές εκλογές. Μετά τα αποτελέσματα, τα οποία θεωρήθηκαν σχεδόν καταστροφικά για όλα τα «μεγάλα» κόμματα, τα μμε μας κατακλύζουν με τις επικείμενες αλλαγές που θα αποφασισθούν από τα κόμματα αυτά μάλλον σε μελλοντικά συνέδρια.

Το κύριο θέμα που παρουσιάζουν τα μμε είναι η επιλογή ενός νέου αρχηγού ενώ δευτερεύοντα θέματα ( για τα μμε) είναι οι τρόποι επικοινωνίας, οι φιλοσοφίες των κομμάτων, οι προσαρμογές του καταστατικού τους σε νέους τρόπους σκέψης, η μοντερνοποίηση των ιδεών, η προσοχή που θα έπρεπε να δίνουν στις επιθυμίες των υποψήφιων «πελατών» τους , δηλαδή στους ψηφοφόρους. Η εμμονή με αυτό το θέμα καταντάει ένα είδος φετίχ και φανερώνει την έλλειψη ουσίας και την ενασχόληση με επικοινωνιακά χαρακτηριστικά και τερτίπια , αλλά γιατί παραπονιέμαι μήπως αυτό δεν είναι το αντικείμενο των μμε ;

Κατακλύζομαι από γελαστά πρόσωπα, από επικλήσεις του τύπου «όλοι μαζί μπροστά», από πόζες , μελετημένες κινήσεις των χεριών, από από από …. ( θεέ μου γιατί ΤΕΤΟΙΑ υποτίμηση της νοημοσύνης μου;). Μα , τελικά ποια είναι τα προσόντα που θα έπρεπε να έχει ένας αρχηγός ;

Σχετικά με τα προσόντα αυτά υπάρχουν δύο απόψεις , η άποψη του κόμματος ή/και των μελών του (όπως τις εκτιμά ένας απλός παρατηρητής της καθημερινότητας) και η άποψη των ψηφοφόρων τους οποίους το κόμμα θα ήθελε να προσεγγίσει (αναφέρομαι μόνον στους «προοδευτικούς ψηφοφόρους», ό,τι και να σημαίνει αυτό).

Άποψη του κόμματος

Ο αρχηγός ενός κόμματος διαχειρίζεται το πολιτικό στίγμα του χώρου και είναι αναλώσιμο πρόσωπο. Ο ρόλος του είναι να συγκεντρώσει τις προτάσεις και απόψεις των μελών και να τις διαχειρισθεί.

Ο αρχηγός φυσικά προβάλλει τα τυπικά του προσόντα αλλά και στοιχεία της προσωπικότητας του τα οποία κρίνει απαραίτητα το επικοινωνιακό του επιτελείο. Είναι υπεύθυνος για την δημοσιοποίηση και ενημέρωση του κοινού για τις προθέσεις και θέσεις του κόμματος του οποίου προΐσταται. Εάν μπορεί να εμπνεύσει είναι ένα πρόσθετο προσόν (αλλά τότε ονομάζεται ηγέτης , άλλο θέμα ) και ΔΕΝ αυθαιρετεί ( φυσικά αναφέρομαι στα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου ).

Άποψη των ψηφοφόρων

Ο προοδευτικός εν δυνάμει ψηφοφόρος μάλλον ενστερνίζεται την άποψη του κόμματος ΑΛΛΑ , επιπλέον, αναζητά έναν αρχηγό ο οποίος έχει την ικανότητα να «μαζέψει» τις επιθυμίες των ψηφοφόρων και να τις ομαδοποιήσει ώστε να γίνουν πράξη μαζί με το κόμμα το οποίο τον έχει επιλέξει. Ο αρχηγός μπορεί να προτείνει κάτι ΑΛΛΑ δεν μπορεί να «επιβάλλει» την άποψη του, δεδομένου ότι έχει μία μόνον ψήφο στα όργανα του κόμματος και οι αποφάσεις θα πρέπει να λαμβάνονται πλειοψηφικά. Τα πρόσθετα προσόντα που χρειάζεται ( εκτός αυτών που το κόμμα εκτιμά) είναι :

1) μία σχετική ικανότητα συλλογής και ομαδοποίησης στοιχείων μαζί με το επιτελείο του

2) ενσυναίσθηση για την προσπάθεια υλοποίησης και

3) ευαισθησίες – σεβασμός προς τους ψηφοφόρους τους οποίους «εκπροσωπεί» το κόμμα του.

Πώς, όμως, είναι δυνατόν να «πιστοποιηθούν» αυτά τα πρόσθετα προσόντα ;

Το μεν 1ο πιστοποιείται με ένα τεστ για το IQ του υποψηφίου αρχηγού (υπάρχουν αρκετά αξιόπιστα) τα δε 2 και 3 πιστοποιούνται και πάλιν με αξιόπιστα τεστ τα οποία μετρούν τον συναισθηματικό δείκτη νοημοσύνης. Με αυτό τον τρόπο οι ικανότητες ενός αρχηγού είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ από κλασσικά προσόντα και, φυσικά, ενας βοσκός είναι ικανός αναλάβει την αρχηγία ΑΡΚΕΙ να περάσει τα σχετικά τέστ.

Καταλαβαίνω ότι εισάγω ένα καινούργιο τρόπο σκέψης αλλά έχω ταλαιπωρηθεί με τους επίδοξους φιλόδοξους αρχηγούς και την ελιτίστικη συμπεριφορά τους οι οποίοι θεωρούν το οποιοδήποτε κόμμα ιδιοκτησία τους και αποδεικνύονται ταυτόχρονα αναίσθητοι και άσχετοι με την λέξη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Υ.Γ. οι απόψεις είναι προσωπικές και απευθύνονται σε ανθρώπους που έχουν “δημοκρατικές” ευαισθησίες. Επίσης εύχομαι να οδηγούν την σκέψη προς δημοκρατικές διαδικασίες.