Γιατί δεν θέλω να γίνω γονέας

Πρόλογος

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα ( εκρήξεις βίας, ανθρωποκτονίες, επι πληρωμή εγκλήματα, σχολικό bulling, κ.α.) τα οποία είναι καταιγιστικά , σοκαριστικά και επαναλαμβανόμενα κατά συρροή ,για εμένα, είναι προφανές ότι περνάμε μία περίοδο πλήρους παρακμής σε όλους τους τομείς , σε συρρίκνωση των αξιών(1) που προϋπήρχαν σε παλαιότερες εποχές και στην αποσύνθεση τους μέχρι την πλήρη εξαφάνιση τους και τότε τι ; δεν ξέρω. Προφανώς υπεύθυνο για αυτό είναι το ανθρώπινο γένος και πιο ειδικά το ελληνικό γένος γιατί εδώ ζω και αυτό με ενδιαφέρει.

Μέσα σε αυτό το αρνητικό κοινωνικό περιβάλλον σχεδόν κατακλύζομαι από δηλώσεις για την μείωση του ελληνικού πληθυσμού, από τις παρενέργειες αυτής της μείωσης σε πολλούς τομείς της ζωής και νοιώθω μία αόριστη «πίεση» και μία πιθανή «ευθύνη» για το πιθανό κατάντημα της ελληνικής κοινωνίας , λες και το κατάντημα δεν υπάρχει ήδη, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα !!

Κυρίως θέμα

Όταν σκέφτομαι την δημιουργία ενός παιδιού πρέπει να πάρω πολλές και δύσκολες αποφάσεις γιατί η αγάπη , οι κοινωνικές πιέσεις και η προσωπική επιθυμία ΔΕΝ επαρκούν.

Προσπαθώ να κάνω μία αναπόληση του παρελθόντος γιατί τα λάθη του παρελθόντος ευθύνονται για την σημερινή κατάντια, άρα εάν καταφέρω να τα αναγνωρίσω θα μπορέσω να τα αποφύγω στην δημιουργία και ανατροφή ενός νέου ανθρώπου. Ας αρχίσω λοιπόν από το παρελθόν.

Πριν πολλά χρόνια

Ο παππούς μου έκανε έξι παιδιά. Δεδομένου ότι ζούσε στην Αθήνα (άρα δεν είχε ανάγκη χεριών για αγροτικές εργασίες) θεωρώ ότι έκανε παιδιά επειδή «έτσι προέκυπταν» και η γιαγιά απλώς τα μεγάλωνε. Ήταν ένας αδιάφορος άνθρωπος. Η διαφορά με την γιαγιά ήταν ότι εκείνη τουλάχιστον τα μεγάλωσε με αγάπη, αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό. Οι παππούδες δεν μεγάλωσαν σωστά τα παιδιά τους.

Οι γονείς μου αποφάσισαν να κάνουν από ένα έως τρία παιδιά, άρα είχαν συγκεκριμένο στόχο και την οικονομική δυνατότητα να παρέχουν τα απαραίτητα για το μεγάλωμα των παιδιών. Προέκυψα εγώ. Είχαν ένα ατού σε σχέση με τους γονείς τους, εγώ δεν προέκυψα τυχαία αλλά είμαι αποτέλεσμα σχεδιασμού. Θα μου πείτε «σιγά το αποτέλεσμα», αλλά αυτό είναι εκτός θέματος. Μου έδωσαν ηθικές βάσεις, με δίδαξαν, με τον δικό τους βιωματικό τρόπο, ότι το χρήμα δεν είναι υπέρτατη αξία, και έκαναν αυτό που μπορούσαν να κάνουν. Προφανώς ήταν καλύτεροι από τους παππούδες, αλλά από μόνη της η αγάπη και η σχετική οικονομική άνεση δεν επαρκούσαν. Αυτό που έλειπε ήταν η γνώση πως μεγαλώνει ένα παιδί μετά ένας έφηβος και, όταν προέκυπτε ένα πρόβλημα συμπεριφοράς, οι προτεινόμενες λύσεις ήταν είτε ανύπαρκτες είτε ανεπαρκείς. Οι γονείς δεν με μεγάλωσαν σωστά.

Τώρα

Καλούμαι να αποφασίσω εάν θα κάνω παιδί ή όχι. Πρέπει, φυσικά, να μεγαλώσω σωστά το παιδί μου, αλλά τι στο καλό σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ένα σωρό από υποχρεώσεις ας τις αναφέρω ανά ηλικία.

Α) Προσχολική ηλικία

Στην παιδική ηλικία πλήρως υπεύθυνο για την διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού είναι το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον , δηλαδή οι άνθρωποι που το φροντίζουν. Στην προσχολική ηλικία δημιουργούνται οι αξίες. Αργότερα επιδρούν το σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον και σε λιγότερο βαθμό το οικογενειακό.

Εφόσον , λοιπόν, είμαι πλήρως υπεύθυνος καλούμαι να ρυθμίσω καλύτερα τον προσωπικό μου χρόνο, καλούμαι να εργασθώ ΛΙΓΟΤΕΡΟ για να παρέχω στο παιδί τον ποιοτικό χρόνο που χρειάζεται για τουλάχιστον 5 χρόνια δηλαδή μέχρι την πλήρη απογαλάκτιση του από εμένα. Το ερώτημα είναι «θα αντέξω τόσα χρόνια» ; και η απάντηση είναι «όχι εάν δεν έχω την κατάλληλη βοήθεια από επαγγελματίες του είδους οι οποίοι θα μου δώσουν τις επαγγελματικές συμβουλές , αλλά και την παρουσία τους ,όταν προκύπτουν προβλήματα ( προφανώς αποκλείω τους παππούδες και οι γιαγιάδες γιατί ΔΕΝ είναι ικανοί ούτε έχουν καμία υποχρέωση να φροντίζουν το εγγόνι τους, ούτε εγώ θέλω αυτή την λύση).

Β) Σχολική ηλικία

Καλούμαι να υποστηρίξω την ανατροφή του παιδιού μου μαζί το σχολείο για τουλάχιστον 12 χρόνια στα οποία περιλαμβάνεται και η τρομερή εφηβική ηλικία. Ένα σωρό προβλήματα εμφανίζονται αλλά, πρώτα από όλα, επιθυμώ το παιδί μου να ενστερνισθεί άυλες αξίες και πιο συγκεκριμένα την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ τον ΣΕΒΑΣΜΟ και τον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ (ΑΑΣΑ). Σε όλα αυτά έχω μία συμμετοχή αλλά το κύριο βάρος το έχει η επίσημη εκπαίδευση η οποία καλείται να αναμορφώσει και να εισαγάγει ανθρωπιστικές – κοινωνικές σπουδές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Οι τεχνικές γνώσεις, η απομνημόνευση , το πυθαγόρειο θεώρημα, είναι σχεδόν άχρηστες εάν δεν υπάρχει ήθος, που είναι το υπερσύνολο των ΑΑΣΑ . Η έλλειψη κριτικής σκέψης είναι η απόρροια του υπάρχοντος τρόπου μάθησης, αλλά ας μη συνεχίσω.

Έχω τα προσόντα για αυτά τα τουλάχιστον 17 χρόνια για τα οποία είμαι υπεύθυνος για το παιδί; αντέχω το βάρος αυτό; η απάντηση είναι ένα ηχηρό ΟΧΙ.

Επίλογος

Χρειάζεται μία συνολική αντιμετώπιση του θέματος. Οι ρηχές παραινέσεις (του τύπου η Τουρκία αυξάνεται, εμείς; τι θα γίνει με τα ασφαλιστικά ταμεία; κ.α.) ΔΕΝ με ενδιαφέρουν ούτε θα επηρεάσουν την απόφαση μου. Χρειάζεται οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, αλλά και όλοι οι υπεύθυνοι φορείς, να επενδύσουν στην (και να απαιτήσουν την) αναμόρφωση του συστήματος. Το θέμα ΔΕΝ είναι μόνον οικονομικό (η παροχή οικονομικών βοηθημάτων ΔΕΝ είναι κίνητρο). Εάν όλα αυτά πού αναφέρω «μπουν στα σκαριά» τότε αυξάνεται και η πιθανότητα το παιδί μου να μεγαλώσει σε ένα καλύτερο περιβάλλον αλλά και να συμβάλλει σε αυτό. Αν όλο αυτό φαίνεται ουτοπικό ή εξαιρετικά δύσκολο εεεε τότε ας μη κάνω παιδιά, τουλάχιστον αυτή η απόφαση είναι πιο έντιμη.

(1): Με την λέξη «αξία» εννοώ όλες τις συμπεριφορές και συναισθήματα που ΔΕΝ αποτιμώνται σε χρήμα (π.χ. η αγάπη, ο σεβασμός , η αξιοπρέπεια, ο ανθρωπισμός, κ.α.).