«Ακούστε τώρα τι ορίζω εδώ Αθηναίοι.
Πρώτη φορά σήμερα εσείς κρίνετε δίκη για αίμα χυμένο.
Μα το Βουλευτήριο τούτο των δικαστών
θα μείνει πια στο εξής για πάντα στου Αιγέα τη χώρα.
Πάνω στου Άρη αυτόν τον βράχο,
που οι Αμαζόνες είχαν στήσει τις σκηνές των,
όταν από έχτρα του Θησέα κίνησαν κ΄ ήρθαν για πόλεμο
και πύργωσαν στο κάστρο ενάντια καινούργιο κάστρο,
τον ψηλόπυργο αυτόν τότε, και κάμανε θυσίες στον Άρη,
κι έτσι ως τώρα κρατάει ως τώρα ο βράχος το όνομά του,
Άρειος Πάγος.
Σ’ αυτόν επάνω ο Σεβασμός κι ο αδερφός Φόβος
θα συγκρατούνε τον λαό μέρα και νύκτα να μην αδικούν.
Φτάνει να μην παραμορφώνουν
με νέες τους νόμους αλλαγές οι ίδιοι οι πολίτες.
Όταν μολύνεις καθαρό νερό με λάσπες και βρωμερά αποχύματα,
να πιεις δε θα χεις.»
(Αισχύλου, Ευμενίδες, μετ. Ι. Ν. Γρυπάρη, εκδ. Εστίας)
Την εποχή της μεγάλης ακμής της αθηναϊκής δημοκρατίας, όταν ο Αισχύλος έγραψε τις Ευμενίδες, ο Άρειος Πάγος, έχοντας πλέον απολέσει τις υπερβολικές αρμοδιότητες που διατηρούσε την εποχή της ολιγαρχίας, αποτελούσε σύμβολο απονομής του δικαίου που ενέπνεε τον σεβασμό και τον φόβο σε όλους.
Ωστόσο, όπως υπονοεί και ο Αισχύλος, η αξία ενός δικαστηρίου βασίζεται στους ισχυρούς θεσμούς που διασφαλίζουν την ανεξαρτησία του. Εάν οι θεσμοί αυτοί νοθευθούν και παραμορφωθούν, τότε θα χαθεί η καθαρότητα, όπως χάνεται το καθαρό νερό όταν αναμειγνύεται με λάσπες και βρωμιές.
Ο Άρειος Πάγος της νεότερης ελληνικής ιστορίας ιδρύθηκε το 1834 επί βασιλείας του Όθωνα. Αλλά, καθώς τον ίδρυσε η μοναρχία, δεν θα μπορούσε να έχει την αίγλη της αθηναϊκής δημοκρατίας, αφού δεν υπήρξε καν η προσδοκία για κατοχύρωση της ανεξαρτησίας του.
Το ισχύον Σύνταγμα που θεσπίστηκε το 1975 ως προϊόν της μεταπολίτευσης, διακηρύσσει ότι η χώρα έχει δημοκρατικό πολίτευμα και ότι η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη. Ταυτόχρονα όμως, στο άρ. 90 παρ. 5 ορίζεται ότι η ηγεσίες των ανωτάτων δικαστηρίων και της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου διορίζονται από το Υπουργικό Συμβούλιο.
Από την θέσπιση αυτής της απαράδεκτης διάταξης έχει παρέλθει σχεδόν μισός αιώνας. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν πλείστες περιπτώσεις κατά τις οποίες η εισαγγελία του ΑΠ και τα ανώτατα δικαστήρια, αντί δικαιοσύνης προσέφεραν σανίδα σωτηρίας στην πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας, προκαλώντας την αγανάκτηση της κοινωνίας. Αλλά, όποτε οι πολίτες εξανίστανται κατά πράξεων της Δικαιοσύνης, οι δικαστικές ενώσεις, η κυβέρνηση και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, αποδοκιμάζουν κάθε διαμαρτυρία ως ανεπίτρεπτη επέμβαση στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.
Ας πάψει επιτέλους η υποκρισία. Δεν νοείται ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης όσο η ηγεσία της διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Οι πολίτες που, σύμφωνα με έρευνες του Ευρωβαρόμετρου, θεωρούν με συντριπτικά ποσοστά ότι στην Ελλάδα υπάρχει γενικευμένη διαφθορά και ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, έχουν πλέον κατανοήσει απολύτως την κατάσταση. Με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών έχουν συγκεντρωθεί 1,5 εκατ. υπογραφές που ζητούν την αλλαγή της διαβόητης διάταξης του άρ. 90 παρ.5 του Συντάγματος στην επόμενη αναθεώρησή του.
Αφού το πολιτικό σύστημα επί μισό αιώνα εμπαίζει τους πολίτες με υποκριτικές διακηρύξεις περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να τροποποιήσει το άρ.90, ας γίνει αυτό με πρωτοβουλία των πολιτών.
Χρήστος Λυντέρης
07.08.2024 | ΦτΔ
