Είναι η κρυφή σου η ατέλειωτη δίψα

Είναι η δίψα για καθαρό ουρανό.

Καιρούς, αιώνες διψασμένος. Να τριγυρνάς στεγνός σε άδυτα και λαβυρίνθους ψάχνοντας για μια στάλα , να στεγνώνει το λαρύγγι σου , να καίνε τα σωθικά σου να πέφτει πάνω σου πολύ το χώμα ,να σε σκεπάζουν τα μπάζα να σε πνίγει ο καπνός και η σκόνη να σου κόβει την αναπνοή, ώσπου η δίψα γίνεται ασφυξία. Δεν έχω οξυγόνο !.. φωνάζεις με τις τελευταίες σου ανάσες και είσαι έτοιμος να παραδοθείς.

Και τότε έρχονται οι Άνθρωποι. Άνθρωποι, και άλλοι, και άλλοι. Εκατομμύρια άνθρωποι σαν και σένα ξεπροβάλλουν από παντού, από κάθε γωνία, από κει που δεν το περιμένεις. Νάτοι που εμφανίζονται ο καθένας πίσω από την ομίχλη της μοναξιάς του. Άνθρωποι που έκρυβαν τη δίψα τους, άνθρωποι που ήξεραν πως να κάνουν την απώλεια συνήθεια.

Τώρα ξαφνικά διψάνε. Τώρα που νιώθουν την απελπισμένη σου δίψα, που βλέπουν το ξερό σου στόμα να θάβεται στη σκόνη , τώρα που θέλουν να κλάψουν αλλά χλωμιάζουν γιατί καταλαβαίνουν ότι ούτε δάκρυα δεν έχουν. Τώρα μόνο θυμήθηκαν πόσο πολύ διψούν. Ποσό πολύ σου μοιάζουν.

Πλησιάζουν. Σε σηκώνουν σε ξεσκεπάζουν σου δίνουν νερό και αέρα.

Η δίψα τους σμίγει με τη δική σου και εκεί που είχε χώμα αναδύονται θάλασσες. Η ανάσα τους ενώνεται με τη δική σου και εκεί που είχε καπνούς , άνεμοι φυσούν και ουρανοί γαλάζιοι και φωτεινοί ανατέλλουν.

Η σταχτιά θολή πνοή του θανάτου σκιρτά και απομακρύνεται στη άρρωστη σιωπή της. Και τώρα οι Άνθρωποι ξέρουν πως μέχρι να μην μας ενώνει πλέον ο θάνατος , είναι η δίψα που μας κρατά ζωντανούς.